عدوف
لغتنامه دهخدا
عدوف . [ ع َ ] (ع ص ) نیک چشنده . (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). ج ، عُدف . (منتهی الارب ). یقال ما ذقت عدوفاً و لا عدوفة؛ ای شیئاً. (منتهی الارب ). || (اِ) خورش ستور. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (آنندراج ). || علف . (از قطرالمحیط). علف و این لغت مُضَر است . (منتهی الارب ).
