عدول
لغت‌نامه دهخدا
عدول . [ ع ُ ] (ع ص ، اِ) ج ِ عادل . (منتهی الارب ). || ج ِ عَدل . (آنندراج ). مردم عادل . عادلان : تا در حضور جماعتی از اعیان و عدول و ثقات قصه ٔ حال از قبه تارکبه واز اول تا آخر بگویند. (سندبادنامه ص 296).
بیار ساقی و همسایه گو، دو چشم بیند
که من دو گوش بیاکندم از کلام عدول .
تنی چند از عدول ... که ملازم مجلس او بودند زمین خدمت ببوسیدند. (گلستان ).
بیار ساقی و همسایه گو، دو چشم بیند
که من دو گوش بیاکندم از کلام عدول .
سعدی .
تنی چند از عدول ... که ملازم مجلس او بودند زمین خدمت ببوسیدند. (گلستان ).
