عرفطة

عرفطة. [ ع ُ ف ُ طَ ] (اِخ ) ابن حُباب (یا جَناب )بن جبیرة ازدی ، حلیف و هم پیمان بنی امیه . وی یکی از سه تن عرب جاهلی است که در روزگار خود به «زادالراکب » مشهور بودند چه هر کس با آنان سفرمیکرد توشه ٔ راه او بر آنها بود. و برخی گویند «زادالراکب » تنها لقب عرفطة است . وی درک اسلام کرد و اسلام آورد و از مصاحبان پیغمبر (ص ) شد و به سال هشتم هجری در واقعه ٔ طائف شهید گشت . (از الاعلام زرکلی از الاصابة و التاج و عقودالطائف و عیون الاثر و الاستیعاب ).