عروة

عروة. [ ع ُرْ وَ ] (اِخ ) ابن مسعودبن معتب ثقفی . از صحابیان مشهور است و در میان قوم خود در طائف مقامی بزرگ داشت . گویند آیه ٔ شریفه ٔ «علی رجل من القریتین عظیم » در حق وی نازل شده است . عروة وقتی اسلام آورداز پیامبر (ص ) اجازه خواست تا بنزد قوم خود برود و آنان را به اسلام بخواند. پیغمبر (ص ) جواب گفت بیم آن دارم که تو را بقتل برسانند. و عروة گفت : اگر مرا خفته بیابند بیدار نمیکنند! لذا پیامبر اجازه ٔ رفتن به وی داد، ولی او مورد مخالفت قوم خویش واقع شد و به نیزه ٔ یکی از آنان شهید گشت و آن در سال نهم هجرت بوده است . (از الاعلام زرکلی از الاصابة و رغبة الامل ).