عزرا

عزرا. [ ع ِ ] (اِخ ) (لغت عبری است بمعنی یاری و امداد). و آن نام کاهن و رهبرعبرانیان و کاتب دینی یهود در قرن پنجم ق .م . است که در دربار ایران صاحب جاه و مقام بود. وی معاصر اردشیر درازدست هخامنشی بود. وی در سال 457 ق .م . به سرکردگی و پیشوایی عده ٔ بسیاری از اسیران یهود که از بابل به اورشلیم بازمیگشتند (در حدود 1775 تن ) برگزیده شد و در اورشلیم به اصلاح دین و تلاوت متون مقدس اشتغال داشت و همچنین به نوشتن تاریخ و کتاب معروف « عزرا» و قسمتی از «نحمیا» سرگرم بود. گویند همه ٔ کتب عهدعتیق را وی جمعآوری و تدوین کرده است . عزرا در نویسندگی مهارت داشت و در آیین یهود اصلاحاتی کرده و کنیسه هایی تأسیس نموده است . و مسلمانان او را بنام عُزَیر خوانند و از انبیای بنی اسرائیل شمارند. (فرهنگ فارسی معین ). و رجوع به قاموس کتاب مقدس و عزیر شود.