عزلت نشین

عزلت نشین . [ ع ُ ل َن ِ ] (نف مرکب ) گوشه گیر. منزوی . معتزل :
به عزلت نشینان صحرای درد
به ناخن کبودان سرمای سرد.

نظامی .

گروهی عمل دار عزلت نشین
قدمهای خاکی دم آتشین .

سعدی .