عشوه ده

عشوه ده . [ ع ِش ْ وَ / وِ دِه ْ ] (نف مرکب ) عشوه دهنده . فریب دهنده . فریبکار :
شه وزیری داشت رهزن عشوه ده
کاو بر آب از مکر بربستی گره .

مولوی .

بگو آنچه دانی که حق گفته به
نه رشوت ستانی و نه عشوه ده .

سعدی .

دنیا زنیست عشوه ده ودلستان ولیک
با کس همی بسر نبرد عهد شوهری .

سعدی .