عشیرة

عشیرة. [ ع َ رَ ] (ع اِ) برادران و قبیله و تبار و نزدیکان ازجانب آباء. (منتهی الارب ). خویشان و تبار و اهل خانه . (غیاث اللغات ). خویش نزدیک و خویشاوندان نزدیک . (دهار). خویشان و دودمان . (مهذب الاسماء). گروهی از قبیله ، کوچکتر از فصیله . (مفاتیح العلوم ): عشیرةالرجل ؛ نزدیکترین فرزندان پدر شخص و یا قبیله ٔ او. (از اقرب الموارد). ج ، عَشائر (منتهی الارب ) (اقرب الموارد)، عَشیرات . (اقرب الموارد) : قل اًن کان آباؤکم و أبناؤکم ... و عشیرتکم ... أحب الیکم من اﷲ و رسوله ... فتربصوا حتی یأتی اﷲ بامره (قرآن 24/9)؛بگو اگر پدران و فرزندان و خویشان شما محبوبتر باشند برای شما از خداوند و رسولش ، پس منتظر باشید که خداوند امر خود را نازل کند. و انذر عشیرتک الاقربین (قرآن 214/26)؛ و اخطار کن خویشان نزدیکترت را. || (اِخ ) نام جایگاهی است . (از معجم البلدان ).