عطردان
لغت‌نامه دهخدا
عطردان . [ ع ِ ] (اِ مرکب ) قوطی که در آن عطر و خوشبوی ریزند. (ناظم الاطباء). ظرفی که در آن عطر ریزند. (فرهنگ فارسی معین ). جای عطر. بویدان . جؤنة. طبله . قسیمة. لطیمة. مسوف :
غنچه ٔ گل عطردان سنبل موی تو است
آفتاب از دور گردان سر موی تو است .
غنچه ٔ گل عطردان سنبل موی تو است
آفتاب از دور گردان سر موی تو است .
حسین خالص (از آنندراج ).
