عفاء

عفاء. [ ع َ ] (ع اِمص ) پوشیدگی و ناپدیدگی . (منتهی الارب ). کهنگی و هلاکت . (از اقرب الموارد). || (اِ) خاک . (منتهی الارب ). تراب . (اقرب الموارد). در شتم و ناسزا گویند: علیه العفاء. (از منتهی الارب ). خاک که اثر را بپوشاند: علی الدنیا بعدک العفاء. (یادداشت مرحوم دهخدا). || سپیدی بر سیاهه ٔ چشم . (از منتهی الارب ). سپیدی بر حدقه . (از اقرب الموارد). || باران . (منتهی الارب ). مطر. (اقرب الموارد). || خرکره . (منتهی الارب ). عِفاء. عِفا. رجوع به عِفاء و عِفا شود.