علالة
لغت‌نامه دهخدا
علالة. [ ع ُ ل َ ] (ع مص ) دوشیدگی شتر در میانه ٔ روز. (منتهی الارب ). دوشیدن شتر در میانه ٔ روز. (آنندراج ) (اقرب الموارد). || نیزه زدن در پی هم :
و لولا علالة أرماحنا
لظلت نساؤهُم ُ تحلب .
|| پیاپی دویدن . (ذیل اقرب الموارد). || (اِ) آنچه به وی بهانه کنند وعذر آرند: ما هی الا علالة. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || شتر که بعدِ دوشیدن فیقه ٔ نخستین دوشند. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || بقیه ٔ شیر در پستان . (منتهی الارب ). || باقی هرچیزی . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || بقیه ٔ قوت پیر. (منتهی الارب ) (لسان العرب ). || شخص تحصیل کرده . || معلم مدرسه . (ناظم الاطباء).
و لولا علالة أرماحنا
لظلت نساؤهُم ُ تحلب .
(از ذیل اقرب الموارد).
|| پیاپی دویدن . (ذیل اقرب الموارد). || (اِ) آنچه به وی بهانه کنند وعذر آرند: ما هی الا علالة. (اقرب الموارد) (منتهی الارب ). || شتر که بعدِ دوشیدن فیقه ٔ نخستین دوشند. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || بقیه ٔ شیر در پستان . (منتهی الارب ). || باقی هرچیزی . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || بقیه ٔ قوت پیر. (منتهی الارب ) (لسان العرب ). || شخص تحصیل کرده . || معلم مدرسه . (ناظم الاطباء).
