علن
لغت‌نامه دهخدا
علن . [ ع َ ل َ ] (از ع ،ص ، اِ) مأخوذ از عربی ، با تغییر حرکت لام از کسره به فتحه . آشکارا. ضد سرّ. (غیاث اللغات و آنندراج از صراح و شرح نصاب ). و رجوع به عَلِن شود :
سیر جان هر کس نبیند جان من
لیک سیر جسم باشد در علن .
دست سوی خاک برد آن مؤتمن
خاک خودرا درکشید از وی علن .
- سرّ و علن ؛ نهان و آشکارا :
ایا سپهر معالی و صدر آل رسول
تو راست خلق و خصال علی به سرّ و علن .
زآنکه در سرّ و علن داری سخندان را عزیز
گردد اندر مدح تو سرّ سخندانان علن .
گفت نتوانم بدین افسون که من
رو بتابم زَامر او سر و علن .
سیر جان هر کس نبیند جان من
لیک سیر جسم باشد در علن .
مولوی .
دست سوی خاک برد آن مؤتمن
خاک خودرا درکشید از وی علن .
مولوی .
- سرّ و علن ؛ نهان و آشکارا :
ایا سپهر معالی و صدر آل رسول
تو راست خلق و خصال علی به سرّ و علن .
سوزنی .
زآنکه در سرّ و علن داری سخندان را عزیز
گردد اندر مدح تو سرّ سخندانان علن .
سوزنی .
گفت نتوانم بدین افسون که من
رو بتابم زَامر او سر و علن .
مولوی .
