علک البطم

علک البطم . [ ع ِ کُل ْ ب ُ ] (ع اِ مرکب ) به فارسی سقز و به اصفهانی قندرون نامند. و آن صمغ درخت بطم است . در آخر دوم گرم و خشک و محلّل و ملطف و مدرّ بول و مقوی هاضمه ، و به اتفاق حکمای یونان و روم در جمیع افعال بهتر از مصطکی است . و خوردن آن با عسل جهت زخمهای باطنی ، و با سندروس و زرده ٔ تخم مرغ نیم برشته جهت شکستگی اعضاء بهتر از مومیایی است . و چون یک وقیه از آن را با دو وقیه پیه گرده ٔ بز مخلوط کرده و دو سه شب وقت خواب بخورند جهت خفقان و سرفه ٔ رطبی مفید است . و ضماد آن برای کجی ناخن و درد اعضا و شقاق مزمن مفید است ، مخصوصاً اگر با قدری شنجرف آمیخته باشد.و تضمید علک البطم جهت تنقیه ٔ زخمها و گوشت آوردن و جذب خار و پیکان و رطوبات غایره از بدن ، و با روغن زیتون جهت تحلیل ورمها و شکاف عضل و قوی کردن عصب نافع است . و خاییدن آن جهت بلغم دماغی و تحلیل رطوبت معده و پاک کردن حلق از اخلاط لزج مفید است . اما برای محرورین و گرم مزاجان مضر است ، و دوای آن سکنجبین است .و گویند اعصاب را نیز مضر است و مصلح آن عسل است . (از تحفه ٔ حکیم مؤمن ) و نیز رجوع به صمغالبطم شود.