عمارت گری
لغت‌نامه دهخدا
عمارت گری . [ ع َ / ع ِ رَ گ َ ] (حامص مرکب ) عمل عمارت گر و شغل معمار. شغل بنّا. (ناظم الاطباء). معماری . بنّائی :
سکندر که کرد آن عمارتگری
کجا تا کجا سد اسکندری .
در آن سنگ بسته دز اوج سای
عمارتگری کرد بسیار جای .
سکندر که کرد آن عمارتگری
کجا تا کجا سد اسکندری .
نظامی .
در آن سنگ بسته دز اوج سای
عمارتگری کرد بسیار جای .
نظامی .
