عمریلغتنامه دهخداعمری . [ ع ُ ری ی ] (ع ص نسبی ، اِ) آن را منسوب به عُمر دانند، چنانکه عمری الشجر بمعنی درخت دیرینه و قدیمی باشد. (از اقرب الموارد) (از منتهی الارب ) (از ناظم الاطباء). || درخت کنار که بر نهر رسته باشد. (منتهی الارب ).
