عوط
لغتنامه دهخدا
عوط. [ ع َ ] (ع مص ) دراز گردیدن گردن و عنق . (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). || باردار نگشتن زن و ناقه ، مدت سالها، بی آنکه نازا باشد. (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). عَیط. عیاط. رجوع به عیط و عیاط شود. || بار گرفتن ناقه سال نخست . (آنندراج ).
