عیب بردن

عیب بردن . [ ع َ / ع ِ ب ُ دَ ] (مص مرکب ) ظاهر کردن عیب . (آنندراج ) (غیاث اللغات ). آشکارا کردن بدی و ظاهر ساختن رسوایی و بدنامی کسی را. (ناظم الاطباء) :
پرده ٔ مردم دریدن عیب خود بنمودن است
عیب خود می پوشد از چشم خلائق عیب پوش .

صائب (دیوان چ امیری فیروزکوهی ص 625).