غاوی

غاوی . (ع ص ) نعت فاعلی از غوایت . گمراه . بی راه . ضال . ج ، غواة، غاوون ، غاوین . || نومید. (منتهی الارب ). || (اِ) دیو. و منه : یتبعهم الغاوون ؛ ای الشیاطین او من ضل ّ من الناس او الذین یحبون الشاعر اذا هجا قوماً او محبوه لمدحه ایاهم بما لیس فیهم . || ملخ . || رأس غاو؛ سر کوچک . (منتهی الارب ).