غبار کردن
لغت‌نامه دهخدا
غبار کردن . [ غ ُ ک َ دَ] (مص مرکب ) سودن . نرم کردن خاک یا چیزی . || برانگیختن گرد نرم از جایی یا چیزی :
کس نی سوار دید که باشد مصاف دار
وز نی ستور دید که در ره غبار کرد.
چند استخوان که هاون دوران روزگار
خردش چنان بکوفت که خاکش غبار کرد.
کس نی سوار دید که باشد مصاف دار
وز نی ستور دید که در ره غبار کرد.
خاقانی .
چند استخوان که هاون دوران روزگار
خردش چنان بکوفت که خاکش غبار کرد.
سعدی .
