غزنوی
لغت‌نامه دهخدا
غزنوی . [ غ َ ن َ ] (اِخ ) (704-773 هَ . ق .) سراج الدین ، عمربن اسحاق بن احمد هندی . از اکابر فقهای حنفی بود. او راست : «الفتاوی السراجیة» خطی ، و «التوشیح » در «شرح الهدایة، و «الشامل » در فقه ،و «زبدةالاحکام فی اختلاف الائمة» خطی ، و «شرح بدیعالاصول » و شرح المغنی » و «المعزةالمنیفة فی ترجیح مذهب ابی حنیفة» و «شرح الزیادات ». (از اعلام زرکلی ج 2 ص 711).
مؤلف معجم المطبوعات آرد: عمربن اسحاق بن احمد سراج الدین هندی غزنوی حنفی ، مکنی به ابوحفص . او امام و علامه و استاد در بحث و بسیار هوشیار بود. مؤلفات او بسیار است از جمله ٔ آنها: «شرح الهدایة» و«زبدةالاحکام » و «شرح بدیعالاصول » و «شرح المغنی » و جزآن . فقه را از وجیه الدین دهلوی و شمس الدین خطیب دولی و دیگران فراگرفت . وی به سال 793 هَ . ق . درگذشت ، ولی صاحب کشف الظنون و همچنین سیوطی وفات او را به سال 773 هَ . ق . نوشته اند. (از معجم المطبوعات ج 2 ستون 1379).
مؤلف معجم المطبوعات آرد: عمربن اسحاق بن احمد سراج الدین هندی غزنوی حنفی ، مکنی به ابوحفص . او امام و علامه و استاد در بحث و بسیار هوشیار بود. مؤلفات او بسیار است از جمله ٔ آنها: «شرح الهدایة» و«زبدةالاحکام » و «شرح بدیعالاصول » و «شرح المغنی » و جزآن . فقه را از وجیه الدین دهلوی و شمس الدین خطیب دولی و دیگران فراگرفت . وی به سال 793 هَ . ق . درگذشت ، ولی صاحب کشف الظنون و همچنین سیوطی وفات او را به سال 773 هَ . ق . نوشته اند. (از معجم المطبوعات ج 2 ستون 1379).
