غمامیة

غمامیة. [ غ َ می ی َ ] (اِخ ) صنفی از فرقه ٔ غالیه که گمان برند خدای تعالی بر زمین نزول کند بهر بهار در ابری . (مفاتیح العلوم ص 22). در خاندان نوبختی (ص 260) آمده : غمامیة از غلاة که میگفتند خدا در هر بهاری بشکل ابر (غمام ) بزمین فرودمی آید و دنیا را دور میزند و گویا این فرقه از فروع سبائیه بوده اند، چه ایشان علی بن ابیطالب را خدا و در ابر مقیم میدانستند، و میگفتند که رعد صورت و برق شلاق اوست ، و هر وقت بیاد علی می افتادند بر ابر صلوات میفرستادند - انتهی .