غمین

غمین . [ غ َ ] (ص نسبی ) غمناک . (آنندراج ). غمگین . اندوهناک . غمنده . غمی . اندوهگین . مغموم . محزون . حزین . مهموم :
آواز تو خوشتر بهمه روی
نزدیک من ای لعبت فرخار
ز آواز نماز بامدادین
در گوش غمین مرد بیمار.

معروفی .

غمین بد به دل شاه هاماوران
ز هر گونه ای چاره جست اندر آن .

فردوسی .

ز ما باد بر جان شاه آفرین
دل او مبادا به کیهان غمین .

فردوسی .

غمین بود ازین کار و دل پرشتاب
شده دور از او خورد و آرام و خواب .

فردوسی .

آن را که تویاری دهی یاری دهد چرخ برین
وآن را که تو غمگن کنی بر کام دل گردد غمین .

فرخی .

کنون سپیده دمان فاخته ز شاخ چنار
چو عاشقان غمین برکشد خروش و فغان .

فرخی .

با اهل هنر جهان بکین است
مرد هنری از آن غمین است .

ابوالفرج رونی .

چون من از عهد هیچ نندیشم
از بدی عهد چون غمین باشم .

خاقانی .

غمین باد آنکه او شادت نخواهد
خراب آن کس که آبادت نخواهد.

نظامی .

غمین داری مرا شادت نخواهم
خرابم خواهی آبادت نخواهم .

نظامی .

زین غم به اگر غمین نباشی
تا پی سپر زمین نباشی .

نظامی .

اگرچه رسم خوبان تندخویی است
چه باشد گر بسازد با غمینی .

حافظ.