غنوده
لغت‌نامه دهخدا
غنوده . [ غ ُ دَ / دِ ] (ن مف / نف ) در خواب شده . (برهان قاطع). خفته . رجوع به غنودن شود :
همانا که برگشت پیکار ما
غنوده شد آن بخت بیدار ما.
جهان گشت ویران ز کردار اوی
غنوده شد آن بخت بیدار اوی .
خروس غنوده فروکوفت بال
دهل زن بزد بر تبیره دوال .
|| بعضی بمعنی نیم خواب گفته اند. (برهان قاطع). چرت زننده . به خواب سبک رفته : وَسنان ؛ غنوده و خوابناک . (منتهی الارب ). || آرمیده . (برهان قاطع). آسوده . آرامش یافته . رجوع به غنودن شود.
همانا که برگشت پیکار ما
غنوده شد آن بخت بیدار ما.
فردوسی .
جهان گشت ویران ز کردار اوی
غنوده شد آن بخت بیدار اوی .
فردوسی .
خروس غنوده فروکوفت بال
دهل زن بزد بر تبیره دوال .
نظامی .
|| بعضی بمعنی نیم خواب گفته اند. (برهان قاطع). چرت زننده . به خواب سبک رفته : وَسنان ؛ غنوده و خوابناک . (منتهی الارب ). || آرمیده . (برهان قاطع). آسوده . آرامش یافته . رجوع به غنودن شود.
