غنچه دهان

غنچه دهان . [ غ ُ چ َ / چ ِ دَ ] (ص مرکب ) زیبارویی که دهان وی بسان غنچه ٔ گل باشد. کنایه از معشوق و معشوقه . (از ناظم الاطباء). از اسماء محبوب . (آنندراج ) :
کشت مرا دلش به کین ، هست لبش گوا بر این
خامشی گواه بین ، غنچه دهان کیست او.

خاقانی (دیوان چ سجادی ص 658).

غنچه دهان من بیا تنگدلی من ببین
بی تو چگونه زنده ام سنگدلی من ببین .

امیرخسرو (از آنندراج ).