غنچه پیشانی

غنچه پیشانی . [ غ ُ چ َ / چ ِ ] (ص مرکب ) کنایه از بیدماغ و اخمه رو. (آنندراج ). آنکه ابروهای وی درهم و پیچدار باشد. عبوس . (ناظم الاطباء) :
در رکاب برق دارد پای حسن نوبهار
تا گلی در باغ داری غنچه پیشانی مباش .

صائب (از آنندراج ).

تازه رویان گلستان غنچه پیشانی شدند
در بساط لاله و گل روی خندانی نماند.

صائب (از آنندراج ).

|| زشت . (ناظم الاطباء). زشت رو.