غوایت

غوایت . [ غ َ ی َ ] (ع اِمص ) غَوایَة. گمراهی و بیراهی و غی . رجوع به غَوایة شود : سلطان از غایت جهل و غوایت آن قوم تعجب نمود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1272 ص 353). دو روایت ، بلکه دو غوایت است . (جهانگشای جوینی ).
دیو الحاح غوایت میکند
شیخ الحاح هدایت میکند.

مولوی (مثنوی ).