غیاث الدین
لغت‌نامه دهخدا
غیاث الدین . [ ثُدْ دی ] (اِخ ) (میر...) یا (سید...) از سادات و نقبای مشهد بود حسب و نسب عالی داشت . مطایبه و هزل به شعر او غالب بود و بسبب زردی بشره ٔ وی او را سید شرقه نیز می گفتند. این مطلع از اوست :
دمی از دست دنیا وانرستم
بیا ساقی که یکدم می پرستم .
میر محمود تربتی او را هجو کرد و بیت زیر از همان هجو است :
میمون جمال ازرق نحس دنی دون
رذل کریه منظر کم کاسه ٔ زبون .
دمی از دست دنیا وانرستم
بیا ساقی که یکدم می پرستم .
میر محمود تربتی او را هجو کرد و بیت زیر از همان هجو است :
میمون جمال ازرق نحس دنی دون
رذل کریه منظر کم کاسه ٔ زبون .
(از مجالس النفائس ص 96 و 272).
