فارلغتنامه دهخدافار. [ فارر ] (ع ص ) گریزنده . (منتهی الارب ). فرارکننده . || هرگاه شوهری در حال احتضار زن خود را طلاق گوید آن زن را در شرع امراءةالفار نامند. (کشاف اصطلاحات الفنون ج 2 ص 1115).
