فج

فج . [ ف َج ج ] (ع مص ) بلند کردن زه کمان را. || گشاده نمودن هر دو پای خود را. (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || (اِ) راه گشاده میان دو کوه . ج ، فجاج (منتهی الارب )، و آن از شعب گشاده تر باشد. ج ، فجاج ، اَفِجّة. (اقرب الموارد).