فحمة
لغت‌نامه دهخدا
فحمة. [ ف َ م َ ] (ع اِ) یک انگِشت . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). رجوع به فحم شود. || فحمةاللیل ؛ اول شب و تاریکی آن یا شب سخت سیاه یا از مغرب تا هنگام خفتن مردم . ج ، فحام ، فحوم . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || فحمةالسحر؛ هنگام بامداد. || فحمةبن جمیر؛ نیم شب . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد).
