فح
لغتنامه دهخدا
فح . [ ف َح ح ] (ع مص ) بردمیدن مار از دهن . (منتهی الارب ). صوت برآوردن مار از دهان . فَحیح . تفحاح . (اقرب الموارد). || دمیدن در خواب . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || (اِ) آواز مار که از دهن وی برآید. (منتهی الارب ). فحیح . (اقرب الموارد).
