فدینی
لغت‌نامه دهخدا
فدینی . [ ف َدْ دی ] (اِخ ) سعیدبن خالدبن محمدبن عبداﷲبن عمروبن عثمان بن عفان بن ابی العاص بن امیة الاموی عثمانی فدینی . با مأمون همزمان بود ودر روزگار وی خروج کرد و پس از ابوالعمیطر علی بن یحیی مدعی خلافت شد... آنگاه یحیی بن صالح با سپاهی بدو روی آورد و چون به نزدیک دژ (حصن ) وی که به فدین معروف بود رسید، فدینی از آنجا بگریخت و یحیی بن صالح دژرا بگرفت و منهدم کرد. رجوع به معجم البلدان شود.
