فراخ نعمتلغتنامه دهخدافراخ نعمت . [ ف َ ن ِ م َ ] (ص مرکب ) پرنعمت . جایی که در آن نعمت ها فراوان بود : آن شهری شد فراخ نعمت . (مجمل التواریخ و القصص ). رجوع به فراخ روزی شود.
