فراخ ابرویی
لغتنامه دهخدا
فراخ ابرویی . [ ف َ اَ ] (حامص مرکب ) به عشرت گذراندن وبا مردم به شکفتگی برخوردن . (آنندراج ) :
چو بنمود شاه از سر نیکوی
بدان تنگ چشمان فراخ ابروی .
رجوع به فراخ آبرویی شود.
چو بنمود شاه از سر نیکوی
بدان تنگ چشمان فراخ ابروی .
نظامی .
رجوع به فراخ آبرویی شود.