فرارفتن

فرارفتن . [ف َ رَ ت َ ] (مص مرکب ) گریختن . دور شدن :
وقتی افتاد فتنه ای در شام
هر یک از گوشه ای فرارفتند.

سعدی .

|| تعجب کردن . وارفتن :
فرارفت و گفت ای عجب این تویی
فرشته نباشد بدین نیکویی .

سعدی (بوستان ).

|| رفتن :
اگر به باغ فرارفتمی ، زبانم هیچ
نیافتی ز خروشیدن و نکوهش مال .

فرخی .