فروشستن

فروشستن . [ ف ُش ُ ت َ ] (مص مرکب ) شستن و پاکیزه کردن :
چو کرد او کلیزه پر از آب جوی
به آب کلیزه فروشست روی .

منطقی رازی .

- دست فروشستن ؛ دست شستن . صرف نظر کردن . چشم پوشیدن :
غرور جوانی چو از سر نشست
ز گستاخ کاری فروشوی دست .

نظامی .

مکن با فرومایه مردم نشست
چو کردی ز هیبت فروشوی دست .

سعدی .

چو در کیله ٔ جو امانت شکست
از انبار گندم فروشوی دست .

سعدی .

پسر کو میان قلندر نشست
پدر گو ز خیرش فروشوی دست .

سعدی .

|| زدودن و پاک کردن :
آن کو ز دل خلق فروشست بمردی
نام پدر بهمن و نام پسر زال .

فرخی .

مرا از داغ هجران زرد شد روی
به می زردی روی من فروشوی .

فخرالدین اسعد.

فروشست خور تخته ٔ لاجورد
بسیمین نقطها بزد آب زرد.

اسدی .

گرد از دل سیاه فروشوید
حج و نماز و روزه ٔ پیوسته .

ناصرخسرو.

منقش جامه هاشان را کشان پوشید فروردین
فروشست از نگار و نقش ماه مهر و آبانش .

ناصرخسرو.

هوا را بسیماب صبح خجسته
فروشسته زنگار از طرف خاور.

ناصرخسرو.

ز دیوان فروشست عنوان گنج
که نامش برآمد به دیوان رنج .

نظامی .

جهاندار فرمود کآن زادمرد
فروشوید از دامن خویش گرد.

نظامی .

خردمند شه گفت کای ساده مرد
چنین دان و از دل فروشوی گرد.

نظامی .

گر طبیبی را رسد زینسان جنون
دفتر طب را فروشوید به خون .

مولوی .

الا ای ترک آتش روی ساقی
به آب باده عقل از من فروشوی .

سعدی .

کنیت سعدی فروشستم ز دیوان وجود
پس قدم در حضرت بیچون مولایی زدم .

سعدی .

|| تلف نمودن . (ناظم الاطباء). رجوع به شستن شود.