فروغی

فروغی . [ ف ُ] (اِخ ) محمدحسین اصفهانی ، ملقب به ذکاءالملک . ادیب و نویسنده بود. تولد او به سال 1255 هَ . ق . اتفاق افتاد و به سال 1289 هَ . ش . / 1335 هَ . ق . درگذشت .وی در جوانی برای تجارت رهسپار هند شد و کشتی او دراین سفر دچار طوفان و مال التجاره اش غرق گردید. ناچار در بندر لنگه پیاده شد و به جهرم و فسا سفر کرد و از آنجا به یزد رفت و در آن شهر مدتی زندانی بود. سپس به کرمان سفر کرد و تحت حمایت وکیل الملک قرار گرفت و قصایدی برای او سرود. آنگاه برای زیارت عتبات عازم شد و در کرمانشاه با چند تن از مشایخ ملاقات کرد و در زمره ٔ اهل سلوک درآمد. سپس راه کربلا و نجف را پیش گرفت . در بازگشت به تهران مورد توجه صنیعالدوله وزیر انطباعات قرار گرفت و بتوسط او به دربار ناصرالدینشاه راه یافت و به فرمان شاه تخلص فروغی برگزید و بمدیریت و مترجمی دارالطباعه منصوب شد. روزنامه های ایران ، شرف ، رسمی و اطلاع که دولتی بودند غالباً با انشای او نوشته میشد. وی در سال 1308 هَ . ق . رئیس دارالطباعه گردید. در سال 1311 هَ . ق . لقب ذکاءالملک گرفت و در همان اوان به انتشار روزنامه ٔ «تربیت » دست زد. در 1317 هَ . ق . به معلمی ادبیات مدرسه ٔ علوم سیاسی منصوب گردید. وی تألیفات متعددی در بدیع و عروض وقافیه و تاریخ شعرا دارد. (از فرهنگ فارسی معین ).