فژغند
لغت‌نامه دهخدا
فژغند. [ ف َ غ َ ] (ص مرکب ) چیزی پلید و چرکین را گویند. (برهان ). فژگن . فژاک . فژاگن . فژاگین :
معذور است ار با تو نسازد زنت ای غر
زآن گنده دهان تو وز آن بینی فژغند.
|| (اِ) به معنی عشقه هم آمده است وآن گیاهی باشد که بر درخت پیچد. (برهان ) :
ایا سرو نو در تک و پوی آنم
که فژغندواری بپیچم به تو بر.
رجوع به فرغند و فژغنده شود.
معذور است ار با تو نسازد زنت ای غر
زآن گنده دهان تو وز آن بینی فژغند.
عماره .
|| (اِ) به معنی عشقه هم آمده است وآن گیاهی باشد که بر درخت پیچد. (برهان ) :
ایا سرو نو در تک و پوی آنم
که فژغندواری بپیچم به تو بر.
رودکی .
رجوع به فرغند و فژغنده شود.
