فیروزه طشت

فیروزه طشت . [ زَ / زِ طَ ] (اِ مرکب ) کنایه از آسمان . (برهان ). پیروزه طشت . (فرهنگ فارسی معین ) :
در این فیروزه طشت از خون چشمم
همه آفاق شد بیجاده معدن .

خاقانی .

|| (اِخ ) بنات النعش را نیز گفته اند، و آن هفت ستاره باشد در آسمان بشکل چوگان ، و از جمله ٔ چهل وهشت صورت فلک است و آن را دب اکبر خوانند. || تخت کیخسرو. (برهان ).