قباحت
لغت‌نامه دهخدا
قباحت . [ ق َ ح َ ] (ع اِمص ) قُباح .قبح . زشتی . زشت شدن . || دنائت . سماجت . شناعت . بدی . فساد. بدکاری . (ناظم الاطباء) :
هرچ آن قبیح تر بکند یار خوبروی
داند که چشم دوست نبیند قباحتش .
|| بدشکلی و بدترکیبی . || فضیحت و رسوایی . || حقارت . دونی . ناراستی . دغابازی . حیله بازی . || ناشایستگی . || خیانت . || شرم و حیاء. || تکلف . || گناه . تقصیر. عیب . (ناظم الاطباء).
- قباحت داشتن . رجوع به همین ترکیب شود.
- بی قباحت ؛ بی شرم . بی حیا.
هرچ آن قبیح تر بکند یار خوبروی
داند که چشم دوست نبیند قباحتش .
سعدی .
|| بدشکلی و بدترکیبی . || فضیحت و رسوایی . || حقارت . دونی . ناراستی . دغابازی . حیله بازی . || ناشایستگی . || خیانت . || شرم و حیاء. || تکلف . || گناه . تقصیر. عیب . (ناظم الاطباء).
- قباحت داشتن . رجوع به همین ترکیب شود.
- بی قباحت ؛ بی شرم . بی حیا.
