قحوان
لغتنامه دهخدا
قحوان . [ ق ُ ] (ع اِ) بابونه . (منتهی الارب ) (آنندراج ). اُقحُوان . ج ، اَقاحی و اِقاح . مصغر آن اُقَیْحی . (آنندراج ). گیاهی است که شکوفه ٔ آن سفید است و برگهای شکوفه ٔ آن ریز و سفید مانند دندان است که دندان را بدان تشبیه کنند. (المنجد).