قربوس
لغتنامه دهخدا
قربوس . [ ق َ رَ ] (معرب ، اِ) کوهه ٔ زین . و ساکن نگردد جز در ضرورت . ج ، قرابیس . (منتهی الارب ). بر وزن محسوس [ کذا ] ، کوهه ٔ زین اسب را گویند، و آن بلندی پیش زین اسب است . و با بای فارسی هم آمده است و به ضم اول نیز دیده شده . (برهان ).
