قرظی
لغت‌نامه دهخدا
قرظی . [ ق َ رَ ] (اِخ )محمدبن عماربن جعفربن عمربن سعد قراظ، معروف به کشاکش . از راویان است . وی از عم خود و شریک بن عبداﷲبن ابونمر روایت کند و معن بن عیسی و ابوعامر عقدی و سعیدبن منصور و گروهی دیگر از او روایت دارند. احمدبن حنبل گوید: در روایات وی باکی نیست . (انساب سمعانی ).
