قشیری

قشیری . [ ق ُ ش َ ] (اِخ ) عبدالکریم بن هوازن بن عبدالملک بن طلحه ٔ نیشابوری ، از بنی قشیربن کعب مکنی به ابوالقاسم و ملقب به زین الاسلام . از پارسایان و دانشمندان بزرگ دینی و در دوران خود پیشوای مردم خراسان بود. وی در نیشابور اقامت داشت و در همان شهر وفات یافت (تولد376، وفات 465 هَ . ق .). سلطان آلب ارسلان او را بسیار احترام و اکرام میکرد. از تألیفات اوست : 1- التیسیر فی التفسیر، خطی ، این کتاب را تفسیر کبیر نیز گویند. 2- لطائف الاشارات ، خطی ، جلد یکم این کتاب نیزدر تفسیر است . 3- الرسالة القشیریة، چاپی . (طبقات السبکی و اعلام زرکلی چ 2 ج 4 ص 180). وی از مشایخ خطیب بغدادی و داماد شیخ ابوعلی دقاق بوده و علوم باطنی را از وی اخذ کرده است . دیگر از کتابهای وی کتاب الضعفاء، و المتروکین فی رواة الحدیث و کتاب لطائف الاشارات و کتاب مختصر المحصل و کتاب المنتخب فی الحدیث و کتاب المؤتلف و المختلف است . (ریحانة الادب ج 3 ص 300). و رجوع به ابوالقاسم قشیری در همین لغت نامه شود.