ققةلغتنامه دهخداققة. [ ق ِ ق َ ] (ع اِ صوت ) آواز کودک . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). یا آواز که بدان طفلان را ترسانند یا از چیزی بازدارند آنها را. رجوع به قَقّة شود. || گویند: وقعفی ققة؛ به معنی در بد تدبیر افتاد. (منتهی الارب ).
