قندأو
لغتنامه دهخدا
قندأو. [ ق ِ دَءْوْ ] (ع ص ) بدغذا. || بداخلاق . || مرد کوتاه بالا و گویند مرد بزرگ سر کوچک اندام لاغر. ج ، قندأوون . (اقرب الموارد). || کوتاه گردن سخت سر یا سبک سر. || سخت . و بیشتر شتربدان موصوف شود. گویند: جمل قندأو؛ ای صلب . || سریع: جمل قنداء؛ ای سریع. (اقرب الموارد).
