لابة
لغت‌نامه دهخدا
لابة. [ ب َ ] (ع اِ) سنگلاخ سوخته . (منتهی الارب ). سنگلاخ . (مهذب الاسماء). ج ، لاب و لابات . قال الاصمعی : اللابة الارض التی البستها الحجارة السود و جمعها لابات ما بین الثلاث الی العشر فاذا کثرت فهی اللاب واللوب . (معجم البلدان ). و فی الحدیث حرّم النبی (ص ) مابین لابتی المدینة و هما حرّتان تکتنفانها. || شتران سیاه فراهم آمده . (منتهی الارب ).
