لجة
لغت‌نامه دهخدا
لجة. [ ل ُج ْ ج َ ] (ع اِ) میانه ٔ آب دریا و معظم آن . (منتهی الارب ). میان دریا. (مهذب الاسماء) (ترجمان القرآن جرجانی ). دورترین موضع دریا. آنجای دریا که آب بیشتری دارد. جایی که آب بسیار باشد. عمیق ترین موضع دریای ژرف . (آنندراج ). ج ، لُجج :
آری به آب نایژه خو کرده اند از آنک
مستسقیان لجه ٔبحر عدن نیند.
درلجه ٔ عشق جاودانت
شد غرقه ٔ درد آشنایی .
کشتی هر که در این لجه ٔ خونخوار افتاد
نشنیدیم که دیگر به کران می آید.
عوبطه ؛ لجه ٔ دریا. عوطب ؛ لجه ٔ دریا. شرم ؛ لجه ٔ دریا. واطة؛ لجه ٔ بلند آب . ملحة؛ لجه ٔ دریا. (منتهی الارب ). || دریا. (نصاب ). || آیینه . || سیم . (منتهی الارب ). || جماعت بسیار. || شش خنج کجین . بکسة، و هی خرقة یدورها الصبی کانها کرة یتقامر بها. (منتهی الارب ).
آری به آب نایژه خو کرده اند از آنک
مستسقیان لجه ٔبحر عدن نیند.
خاقانی .
درلجه ٔ عشق جاودانت
شد غرقه ٔ درد آشنایی .
عطار.
کشتی هر که در این لجه ٔ خونخوار افتاد
نشنیدیم که دیگر به کران می آید.
سعدی .
عوبطه ؛ لجه ٔ دریا. عوطب ؛ لجه ٔ دریا. شرم ؛ لجه ٔ دریا. واطة؛ لجه ٔ بلند آب . ملحة؛ لجه ٔ دریا. (منتهی الارب ). || دریا. (نصاب ). || آیینه . || سیم . (منتهی الارب ). || جماعت بسیار. || شش خنج کجین . بکسة، و هی خرقة یدورها الصبی کانها کرة یتقامر بها. (منتهی الارب ).
