لطاة

لطاة. [ ل َ ] (ع اِ) زمین . || جای . || پیشانی . || میانه ٔ پیشانی . || دزدان که نزدیک باشند از تو. (منتهی الارب ). اللصوص یکونون بالقرب منک . (اقرب الموارد). || گرانی . یقال : القی بلطاته ؛ ای بثقله . (منتهی الارب ). || دائرةاللطاة؛ گردش موی که بر پیشانی اسب و جز آن باشد. (منتهی الارب ). لطاط.