لطف داشتن
لغت‌نامه دهخدا
لطف داشتن . [ ل ُ ت َ ] (مص مرکب ) مهربانی داشتن . خوش رفتاری داشتن . || دقیقه یا خصوصیتی از جمال داشتن . لطافت داشتن :
همه کس را تن و اندام و جمال است و جوانی
این همه لطف ندارد تو مگر سرو روانی .
فصل نوروز که بوی گل و سنبل دارد
لطف این باد ندارد که تو می پیمایی .
لازم است آنکه دارد اینهمه لطف
که تحمل کنندش اینهمه ناز.
همه کس را تن و اندام و جمال است و جوانی
این همه لطف ندارد تو مگر سرو روانی .
سعدی .
فصل نوروز که بوی گل و سنبل دارد
لطف این باد ندارد که تو می پیمایی .
سعدی .
لازم است آنکه دارد اینهمه لطف
که تحمل کنندش اینهمه ناز.
سعدی .
